12 augustus 2010 - Day of Hell

Donderdag was het zover: de dag van de terugweg, de heldag.

Woensdagavond hadden we de koffers voor het laatst helemaal ingepakt, en hoera het paste allemaal! Na een laatste nacht in een bed in een hotel in Vancouver ging op donderdagochtend de wekker om half 8. Om tien uur gingen wij met 5 stuks bagage en handbagage met een busje van het hotel richting vliegveld. We waren mooi op tijd, want om 1 uur zouden we vertrekken. Omdat we in Calgary moesten overstappen was het eerste stukje vliegen een binnenlandse vlucht en hoef je dus maar 2 uur van tevoren in te checken. Maar dit inchecken viel bij ons nog niet mee en we hebben de 2,5 uur die we hadden echt volop nodig gehad.

Samen gingen we inchecken bij een mevrouw die er nog niet zo lang werkte. Dus toen het inchecken van mij wat lastig bleek, verwachtten wij alledrie dat het niet veel bijzonders was, gewoon de nieuwigheid van deze mevrouw. Maar al snel bleek het probleem groter dat dit. Er werd hulp gevraagd, en er moest gebeld worden. Ik kon niet ingecheckt worden omdat (volgens de persoon met wie deze mevrouw had gebeld) ik een papieren ticket had en ik een elektronisch ticket nodig had. Dus moest ik direct met de KLM bellen om dit te regelen. Balen natuurlijk, helemaal omdat ik maanden geleden al meerdere keren Leonie aan het bellen heb gezet omdat ik geen E-ticket voor het eerste stukje vlucht had gekregen.

Maar goed, Sandra op zoek naar een telefoon want ik mocht in eerste instantie geen kant op. Maar zij heeft mij later wel opgehaald, want een paspoort is altijd handig. We gingen toen naar de KLM balie op het vliegveld, maar nee hoor: die gaat pas tegen 4 uur open. Het was natuurlijk veel handiger geweest om face-to-face met iemand te praten. Maar we moesten toen toch nog bellen om het geregeld te krijgen. Nou, dat viel nog niet mee. Ik heb ruim een kwartier aan de lijn gehangen voordat mij uberhaupt om een code of naam werd gevraagd. Vervolgens bleef de man aan de andere kant van de lijn met een vervelende zeurstem in het Engels blijven zeggen dat er toch echt geen ticket onder mijn naam stond en dat hij er dus ook niks aan kon doen. Typisch, want volgens de mevrouw bij de incheckbalie stond ik wel op de passagiersslijst. Dus is er toch een stoel voor mij en moet er ergens bewijs zijn dat ik deze vlucht heb geboekt. Nog veel later zei de man dat ik enkel een reservering had gedaan, en niet betaald had voor het ticket. Nou ja, laat mij dan nu betalen zodat ik in dat vliegtuig kan stappen straks! Na 8,5 maanden heb ik nu eindelijk de behoefte om naar huis te komen: mag ik niet mee!

Na zo'n uur aan de telefoon gehangen te hebben kreeg ik te horen dat ik met WestJet moest bellen om een ticket te regelen. Ondertussen stond Leonie al naast mij met creditcard en laptop. Sandra paste bij de incheckbalies op onze bagage. Dus ik bellen met WestJet, het hele verhaal verteld en ook zij ging aan het navragen. Ook zij zei dat KLM mij nooit de kosten van de ticket heeft afgeschreven en ik dus daarom geen ticket heb. Nou goed dan: fix het nu!
Inmiddels was het kwart voor 12 en Leonie vertelde mij dat als ik nog een ticket wilde kopen, ik dat voor 12 uur moest doen. Maar ja, je weet niet wat je op dat moment moet doen: ophangen terwijl er iemand een oplossing probeert te vinden of zelf een duur ticket kopen? Of de kans riskeren om niet mee te kunnen? Om 5 voor 12 heb ik toch maar de telefoon opgehangen, terwijl ik in de wacht stond omdat deze mevrouw iets probeerde te regelen. Snel een ticket gekocht voor meer dan $300 (voor een stukje van 1,5 uur!) en hehe ik mocht mee!

Maar hierbij stopte het niet. De douane was eveneens hel. Leonie mocht hier trouwens door de bodyscan, wat ze natuurlijk heel leuk vond maar de tassencontrole was minder. Alleereerst stond er al een lange rij en duurde het nog langer. We moesten eigenlijk om half 1 in het vliegtuig stappen, maar toen stonden wij nog bij de handbagage controle. Bleek dat ik, hoe dom ook, mijn naaikitje in mijn tas had zitten en daar zat zo'n klein schaartje in. In een andere tas zat nog een kado: botermesjes. Gelukkig kregen we deze trouwens wel mee, omdat ze rond en bot zijn en dus geen gevaar. Ja, dit is natuurlijk heel dom geweest van ons, maar door alle stress en gedoe vergeet je wel eens wat. Ondertussen was het al bijna kwart voor 1 dus wij raceten naar de gate. Leonie was daar al om te zeggen dat we er wel echt aankwamen hoor!

Hier aangekomen bleek echter dat het probleem met mijn ticket was opgelost (hoe, geen idee!) en ze hebben toen direct het bedrag dat ik zojuist had betaald om een nieuw ticket te kopen, op mijn rekening teruggestort. Poe, dat was wel even heel erg fijn nieuws. We konden als een na laatsten het vliegtuig in en dat was dat.

Anderhalf uur later kwamen we in Calgary aan waar ik mijn koffer moest halen en opnieuw moest inchecken door alle heisa in Vancouver. Maar daarna konden we eindelijk naar de wc en even rustig zitten. We hadden een paar uur de tijd om bij te komen van al het gedoe en bovendien konden we nog het Canadeze geld uitgeven wat nog over was. Door de douane in Calgary gingen we zonder moeite, we hadden de botermesjes snel in mijn koffer gedaan die als ruimbagage mee ging. Er werd nog wel even naar gekeken, maar geen problemen.

In het vliegtuig bleek dat rij 17, waarin wij zaten, verspringt: de stoelen waren 2-4-2 en Leonie en ik zaten met z'n tweëen aan de zijkant op rij 17. Sandra zou aan de andere kant van het gangpad zitten, eveneens op zij 17. Maar de rij naast ons was nummer 16, Sandra zat dus een rij daarachter! Echt heel stom en jammer, we hadden immers expres van tevoren onze stoelen uitgezocht. Achteraf bleek het reuze mee te vallen, ze zat naast een Belgisch meisje en natuurlijk konden we nog wel met d'r praten.
We kregen in het vliegtuig trouwens maar weinig te eten! Op de heenweg was het nootjes, diner, tijdens het slaapgedeelte chips of ijs, en daarna ontbijt. Maar deze vlucht was echt een nachtvlucht en we kregen geen chips of ijs. Maar wij waren natuurlijk wakker en ik luste echt wel wat. Maar goed, verschillen moeten er zijn he!

Na een lange vlucht kwamen we om 20 voor 11 in de ochtend, Nederlandse tijd, aan op Schiphol. Douane: geen probleem. Toen we naar de bagagebanden gingen, zag ik mijn moeder al voor het raam staan! De koffers waren er supersnel, nog nooit zo snel gebeurd. En toen was het tijd voor het 'Welkom thuis!' van pap en mam. Na 8,5 maanden was ik eindelijk weer thuis. Sandra en Leonie na ruim 4,5 weken. En jahoor, zoals ik altijd al heb gewild, kreeg ik een echte heliumballon met 'welcome back' erop.

Helaas stonden we op de terugweg in de file dus kwamen we pas om 3 uur aan in Coevorden. Hier was ons hele huis versierd met vlaggetjes en foto's van ons drieën en mijzelf. Echt een heel fijn thuiskomen! Het besef is er bij mij nog niet helemaal trouwens, maar dat komt ongetwijfeld nog wel. Ondertussen gaan we genieten van onze eigen bedden, even helemaal alleen zijn 's nachts en van het platte land.


Overigens, in totaal hebben we deze vakantie 7591 kilometers gereden! En dat allemaal door Leonie, dankjewel!